Żołnierze 1. AWP na Żoliborzu 1944

1944 rok, Wrzesień, polscy żołnierze 2. Dywizji Piechoty im. Henryka Dąbrowskiego podczas walk o przyczółek żoliborski w trakcie powstania warszawskiego.

75. rocznica walk o przyczółki warszawskie

Artyleryjski punkt obserwacyjny na warszawskiej Pradze we wrześniu 1944 r.

W nocy z 15 na 16 września 1944 roku –  oddziały 1. Armii Wojska Polskiego rozpoczęły desant na lewy brzeg Wisły w celu opanowania warszawskich przyczółków i udzieleniu pomocy jeszcze walczącym powstańcom. Dziś w mediach, na lekcjach historii mało lub się nie mówi o tym, ani o walkach na Żoliborzu, Powiślu oraz na Czerniakowie, gdzie żołnierze Berlinga walczyli i ginęli wraz z powstańcami. Powtarza się często mit o braku pomocy i staniu na drugim brzegu. W toku walk od 15 do 23 września straty 1. Armii WP wyniosły: 4892 poległych, rannych i zaginionych.

75. rocznica walk o warszawską Pragę

10 września 1944 roku – rozpoczęły się walki o warszawską Pragę pomiędzy niemieckim IV Korpusem Pancernym SS, a oddziałami 1. Armii Wojska Polskiego: 1. Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki i 1. Brygady Pancernej im. Bohaterów Westerplatte oraz dwiema radzieckimi armiami 70. i 47. Celem było opanowanie prawobrzeżnej Warszawy i udzielaniu pomoc walczącym jeszcze powstańcom po lewej stronie Wisły.

23 września 1944 r. – kapitulacja żołnierzy WP i AK na Czerniakowie

23 września 1944 roku – żołnierze 1. Armii Wojska Polskiego wzięci do niewoli. Zdjęcie zrobione na warszawskiej Ochocie.

23 września 1944 roku – 54. Dzień powstania warszawskiego. Po ciężkich padł ostatni punkt oporu przyczółka czerniakowskiego. Do niewoli trafili powstańcy z AK ze zgrupowania „Radosław” i „Kryska” oraz żołnierze 1. Armii Wojska Polskiego z 3. Dywizji Piechoty.

Powstanie Wielkopolskie – zapomniane bo zwycięskie

Obraz Leona Prauzińskiego przedstawiający zwycięski szturm na Prezydium Policji i śmierć Franciszka Ratajczaka, źródło: wikimedia commons

97 lat temu, 27 grudnia 1918 roku wybuchło w Poznaniu Powstanie Wielkopolskie. Dzisiaj o tym zwycięskim zrywie, mało się dzisiaj pamięta w kraju. Kolejne rocznice niestety mają charakter lokalny, w przeciwieństwie do corocznych rocznic Powstania Warszawskiego, które obejmuję nie tylko stolicę oraz coraz bardziej inne miasta w Polsce. Kultywowanie męczeństwa, klęsk, przegranej w Polsce staję się ważniejsze niż praca u podstaw i osiągnięte zwycięstwa.